حَقه که بگیم زن اگر زیبا نباشه اعتماد به نفس، عزت و جرات این رو نداره که حتی پاشو جلوی همجنس های خودش دراز کنه، بماند غیر همجنس. لکن نسوانی که داعیه دار حقوق زن هستند و حرف های خارج از محدوده ی جنسیشون میزنن و گاهی اعمال سنگین تر از وزنشون انجام میدن به پشتوانه ی انفس مردانه ی مردان و عشوه و اندام لرزان است. اینه که با توجه به کمبود در برخورداری از عقل و ضعف در استفاده ی همون یخورده عقل بالاجبار تمام طریق سعادت و حربه های مورد نیاز برای گذران زندگی رو از محل عرضه ی زیبایی تامین می کنن. به عبارتی تمام دار و ندار زن از هستی همان زیباییست. به موازات این صفات تمام فرصت های بالقوه و بالفعل زندگی یک زن در درجه ی اول به سطح زیبایی اندام و چهره، و در درجه ی سوم به تسلط بر فنون عشوه گری (که باز خود وابسته به اندام و چهره است) محدود میشه. برای مثال از دو دختر یکی که بر دیگری به نسبت زیباتر باشد به نسبت موفق به استفاده از منابع اجتماعی و ارتباطات و امکانات بیشتر و بهتری می شود. (البته نسبت این موضوع تقریبی است،/ که این تقریب از آنجاست که زیبایی از حدی به بالا بصورت نجومی مفید واقع میشه).

     مبحث اخلاقیات هم مطرحه که حدود کیفی و اجرایی اون توسط اناث باز هم برمیگرده به اصل زیبایی، و اخلاقیات برای زن به عنوان امتیازی است که معمولا در درجه ی دوم قرار می گیره، البته گاهی هم با جایگاه سوم (عشوه گری) جابجا میشه.

     اما موارد تقریبا کم تاثیرتر دیگری هم هستن که در حکم پشتوانه یا تکیه گاه برای زن عمل می کنن؛ این موارد البته مثل موارد قبل طبیعی نیستن و درست طبق فرمول ها نوعی ارزش افزوده به حساب میان. برای مثال زنِ اولیه ی خام طی فرایند های تربیتی خانواده و تحصیل و غیره تبدیل به زنی پولدار یا ورزشکار یا ... میشه. اینجا زن رو به عنوان منابع طبیعی خام و کم ارزش داریم و تربیت و تحصیل همان فرایند تولید است، پس چون بواسطه ی تولید، زنانِ برایند برتر از زنان خام شدند موارد گفته شده ارزش افزوده هستند.       اما ما عاشق زنیم. می کوشیم برای تولید با کیفیت تر.